Ten wpis będzie trochę bardziej osobisty, niż inne, może dlatego, że bardzo chciałabym, aby te wspomnienia zostały ze mną na zawsze, a pamięć jest ulotna i z czasem zaciera nawet najmocniej wyrzeźbione ślady. Będzie też z humorem i tak zwanym „przymrużeniem oka”, dlatego też nie traktujcie wszystkiego, co tu znajdziecie tak zupełnie „na serio”.

05.06.2017r. – a day to remember!

To taka stara maksyma powtarzana od lat, ale jakże prawdziwa. Równie prawdziwa, jak ta, że jeśli nie zaznałaś/zaznałeś jeszcze prawdziwego szczęścia, to znaczy, że jest ono bardzo duże i idzie do Ciebie małymi krokami, czy też gdzieś zasłyszane, że na końcu drogi zawsze jest dobrze… Z perspektywy czasu – TAK i jeżeli jesteście w danym momencie swojego życia, w którym wszystko jest nie tak, to znaczy, że to jeszcze nie koniec Waszej drogi, a im jest trudniejsza i bardziej wyboista, tym piękniejsze później widoki. Jednak nie o filozofii życia miało być, zatem do rzeczy…:)

O tym, że ostatnia spowiedź przed ślubem powinna mieć miejsce jak najbliżej daty wyznaczonego wydarzenia, a najlepiej tuż przed, wiedzieliśmy doskonale. Postanowiliśmy zatem, że do spowiedzi pójdziemy dzień przed ślubem, zgodnie z zaleceniami. Ksiądz, którego wcześniej poznaliśmy od razu przypadł nam do gustu (nie, żebym gustowała w księżach:). Miły, uprzejmy i taki normalny, a o to uwierzcie mi nie jest łatwo w czasach, w jakich żyjemy. Umówiliśmy się zatem na spowiedź, po której mieliśmy wziąć udział w mszy świętej – ot taka zwykła procedura. No nie:), nie do końca jak się później okazało. Po umówieniu spotkania prosto z plaży, w doskonałych nastrojach (1, no 2 drinki na humorek), poszliśmy do księdza. Spowiedź w języku angielskim, więc jakby nie było prawie mój drugi język zaraz po ojczystym, dość szybko, sprawnie. Najpierw ja, później mąż. I w tym miejscu Tomasza wcięło, dosłownie, chyba najkrótsza spowiedź w życiu, bo wszedł i wyszedł po… dwóch minutach, góra trzech. Zdziwiona pomyślałam, że w przeciwieństwie do mnie nie ma nic ciekawego do opowiadania i po prostu nie grzeszy. Jak się później okazało nic bardziej mylnego 🙂

W czasie, kiedy mieszkaliśmy razem nauczyliśmy się od siebie sporo, w tym cierpliwości, zrozumienia dla bycia odrębną jednostką i jeszcze innych rzeczy. Jednej nie jestem w stanie wpoić mężowi do dziś, a chodzi o przydatną zdolność wypowiadania się w języku obcym – angielskim. Żeby było jasne, próbowaliśmy wszystkiego: założyliśmy zeszyt, prowadziliśmy rozmowy – właściwie w różnych językach, adekwatnie do ilości wypijanych drinków. Z każdym pojawiała się wyjątkowa łatwość i swoboda wypowiedzi nawet w języku niemieckim. Nie pomogło…

Tego dnia mój mąż wyparował po dwóch minutach z wypiekami na twarzy. Jak stwierdził – „nie bardzo rozumieliśmy się z księdzem” i nie chodzi tu bynajmniej o chęć porozumienia się, bo ta była bez wątpienia, ale o zwykły przekaz werbalny, który zwyczajnie tym razem „nie wypalił” i co? I nic – panowie pouśmiechali się do siebie, pokiwali znacząco głowami, stworzyli kilka wymiennych zwrotów i to by było na tyle – rozgrzeszenie raczej dostał :). „Najgorsze” miało dopiero nadejść 🙂

Dumni z siebie i niejako z poczuciem ulgi i czystego sumienia zasiedliśmy w ławce w oczekiwaniu na mszę. To teraz miało być już z górki. Było i to ostro i na pohybel…

Ledwo odsapnęliśmy po przeżyciach, czekały następne. Ksiądz przebrawszy się w stosowne szaty przystąpił do odprawiania mszy. I znowu siedzieliśmy z wypiekami na twarzy, od czasu do czasu uśmiechając się do księdza, a on do nas z sympatią i być może politowaniem, kiedy w pewnym momencie ni z gruszki, ni z pietruszki „wypalił” w znajomym mi i obcym memu przyszłemu mężowi języku – „Mamy dziś w kościele przyszłych nowożeńców – Agnes and Thomas who are going to get married tomorrow…” – po tych słowach wzrok wszystkich obecnych na mszy skierował się prosto na nas, a ja poczułam, że robię się czerwona. Zerknęłam na Tomka, który zbladł w odróżnieniu ode mnie, a z czoła spłynęła znacząco kropelka potu. Po tych słowach ksiądz brnął dalej „Chciałbym prosić, aby teraz nowożeńcy odczytali dziś wyjątkowo fragment Pisma Świętego” – dziś?, wyjątkowo? po spowiedzi, kilku drinkach?.. O Matko… No i poszłam najpierw ja, potem Tomasz. Co czytałam nie wiem do dziś, bo ze stresu nie pamiętam. Za to pamiętam Tomka, który treść z Pisma Świętego odczytywał z wielkim pietyzmem akcentując co drugie słowo tak, żeby nabrało „głębszego znaczenia”…w myśl zasady „jak nie do końca rozumiem, co mówię, to chociaż to zagram :)” (trochę się nabijam, mój mąż radzi sobie z angielskim)

Po wszystkim poszliśmy „na głębszego” 🙂 – czekało nas bowiem jeszcze obwieszczenie radosnej nowiny bratu Tomka – Grzesiowi, który w Dniu Ślubu miał odczytać fragmenty z Pisma Świętego.

Była próba, przyszedł zatem czas na premierę 🙂

TEN DZIEŃ, chyba każdy wyobraża sobie inaczej. Jedni twierdzą, że kompletnie nie stresowali się w dniu ślubu, inni trochę, a jeszcze inni non stop mają uśmiech na twarzy. Ja należę do tej trzeciej grupy i niezależnie od wszystkiego uśmiechałam się już od rana. Wszystko zależy od punktu widzenia, a mój był jeden – wychodzę za maż za Miłość Mojego Życia!, cóż więcej potrzeba. Poza tym powodów do uśmiechania się było sporo. Najpierw błogosławieństwo, którego udzielali nam moi rodzice i brat Tomka. Grześ chyba też nie do końca czuł się „w roli”, ale przebrnęliśmy przez to koncertowo :). Wcześniej też przeszłam przez próbny make up i fryzurę, zdołałam wyjaśnić pani, że nie chodzi mi o skręconego na głowie barana, tylko o delikatne, romantyczne skręty, które utrzymają się do rana. Challenge accepted! – say yes to your dress! – mniej więcej tak toczyły się moje rozmowy z Brytyjką, która przyjechała mnie malować. Pani spisała się bardzo dobrze i mogę powiedzieć, że makijaż i fryzura przetrwały do rana. Mój przyszły mąż prezentował się wspaniale:)

Po tym wszystkim wsiedliśmy do samochodu – zwykły, czarny, udekorowany kwiatami. Goście również zostali „wsadzeni” do auta, które muszę przyznać bardzo mi się podobało. Już później na zdjęciach zobaczyłam, jak wyglądało w środku, że był barek, stolik, w którym mieściły się drinki i trochę przypominał wnętrze limuzyny. Nasz samochód prowadziła pani – przemiła i sympatyczna.

Zdjęcie, które później zobaczyłam wprawiło mnie w zadumę i do dziś gołąbek, który leci przed samochodem, którym zmierzamy do kościoła kojarzy mi się jakoś tak symbolicznie. Ujęcia są niezwykłe 🙂

Na miejsce, czyli do kościoła dotarliśmy trochę wcześniej. Był zatem czas, żeby spokojnie usiąść w kawiarence obok i spokojnie złapać oddech. Maleńki kościółek w sercu Zakynthos ma swój urok. Środek dość skromny, ale niezwykle piękny w swej prostocie. Całości dopełniały ozdobione gałązkami oliwnymi krzesełka, latarnie ułożone wzdłuż drogi do ołtarza i rozsypane płatki róż. Potem już było zwyczajnie. Msza w kościele, na której swoją premierę z czytania Pisma Świętego przeżył Grześ, przysięga i rozmowa księdza z nami. Tak – rozmowa. To, co towarzyszyło całej ceremonii, to prawdziwość.  Nie było w tym grama patosu, a słowa przypominały dialog przyjaciół przy dobrej kawie. Było o miłości, o wspólnej drodze. Tak po prostu, zwyczajnie. To, co było nadzwyczajne i zapamiętam na długo, to tata, który całuje mnie w policzek przed wejściem do kościoła, a w jego oczach widzę dumę z córeczki  – „tatusiowej córeczki”, wzrok mojego męża, który patrzy we mnie jak w najpiękniejszy obraz namalowany ręką wielkiego artysty, przymyka oczy roniąc łzę i uśmiecha się do mnie, a w jego oczach widzę „bardzo Cię kocham”. Również przymykam oczy i oddaję ten sam uśmiech – „ja Ciebie też” .

Po kościele był szampan, wspólne, pamiątkowe zdjęcie, chwila oddechu dla gości i czas dla nas. Spacerowaliśmy uliczkami Zakynthos wraz z fotografem, który prowadził nas w najrozmaitsze zakątki po to, aby zrobić dobre ujęcia, a te muszę przyznać nieźle mu wyszły :). Potem pojechaliśmy na drugą część uroczystości tj. ślub symboliczny na plaży oraz przyjęcie. Tą część wspominam szczególnie. Na plaży Vasilikos naszym oczom ukazała się romantyczna tawerna, przepiękne dekoracje i błękitna woda. Wszystko to w iście filmowej oprawie. Łuk na plaży, w który wpięte były żywe kwiaty, ustawione po obu stronach krzesełka ubrane w oliwne listki i droga „do łuku” po drewnianych schodach, udekorowanych latarniami, przy muzyce wybranej wspólnie, obok drewniany podest, na którym mieliśmy tańczyć nasz Pierwszy Taniec. Do dziś brzmią mi w uszach słowa piosenki Christiny Perri  „A thousand years”, przy której tańczyliśmy w blasku zachodzącego słońca. Drogę z tawerny pod łuk będę długo pamiętać jak też bryzę rozwiewającą mi włosy, wzrok gości skierowany prosto na nas i ta radość – taka prawdziwa, nieudawana.

Wszystko tam miało jakiś inny wymiar. Po złożeniu symbolicznej przysięgi pod łukiem swoimi słowami podziękowaliśmy sobie za wszystko, co dobrego było i z nadzieją na to, co będzie. Były łzy wzruszenia zmieszane z radością, życzenia i tort. Były przepyszne, greckie potrawy, dobre wino, muzyka i śpiew przy akompaniamencie greckiego zespołu, cudny zachód słońca. Byli też tancerze, którzy nie pozwolili nikomu usiedzieć w miejscu. Był też fotograf z Polski, który przypadkiem zjawił się na plaży… Nie mieliśmy wtedy pojęcia, że był to profesjonalny fotograf, dzięki któremu mamy zdjęcia oddające emocje, przywołujące wspomnienia, prawdziwe. Michał Topa – nic nie dzieje się przypadkiem 🙂

To nieco przewrotny, ale jakże zamierzony tytuł. Nie – nie musi być perfekcyjnie, żeby było idealnie. Zawsze będzie coś, co po latach zrobilibyśmy lepiej, a może inaczej. Pewnie założyłabym trampki, żeby nie potknąć się podczas Pierwszego Tańca, pewnie miałabym inny bukiet, pewnie zakręciłabym znowu włosy na sesję poślubną, pewnie… a może nie?

W życiu nie ma nic na pewno i nie warto się nad tym zastanawiać. To ludzie sprawiają, że coś jest wyjątkowe, warte uwagi, czy zapamiętania. Dziękuję Rodzicom za wszystko, czego nauczyli mnie w życiu, za ich ciężką pracę i trud włożony w moje wychowanie. Mam nadzieję, że nigdy nie będziecie się mnie wstydzić. Moim gościom za wspaniałą atmosferę, za wsparcie zawsze i w każdej sytuacji. Jesteście wyjątkowi! Mojej Przyjaciółce Basi, za dbałość o wszystkich i każdego z osobna – całe życie mam okazję przekonywać się, jak jesteś wspaniała. Mimo, że jesteś tak daleko… Cieszę się i jestem wdzięczna Opatrzności, Wszechświatowi (kto, w co wierzy), za zdolność wyboru – na pewno nie zmieniłabym męża na nic i na nikogo innego:). To udało mi się jak nic innego 🙂

Była dobra zabawa, byli wspaniali ludzie – to oni stworzyli wspomnienia, do których będziemy wracać w każdą rocznicę ślubu i nie tylko. Dodam jeszcze, że spotkaliśmy na szczycie punktu widokowego na Zatoce Wraku Pana od Miodów – tych z pomarańczy, których zapach zawsze już ze mną zostanie!

p.s na koniec jeszcze kilka kadrów :), czyli beyond the scenes